Мо дидем, ки Куръон тасдиқ мекунад, ки Таврот (Чаҳор китоб), Забур ва Инҷил (Ал – Китоб), таъғир наёфтаанд (касе таъғир надодааст). Куръон равшан мегуяд, ки пайравони Инҷил (Хушхабар) аз вақтҳои Пайғамбари Аллоҳ Муҳаммад (САВС), навиштаҳояшонро доштанд. Тақрибан дар солҳои 600-уми (баъд аз мелод), ин маънеми онро дорад, ки Инҷил таъғир наефтааст (касе таъғир надодааст). Куръон мугуяд, ки паёми Инчил ҳақасту ва рост:
- Суханони Аллоҳ
- Суханони Ӯро касе таъғир дода наметавонат
Агар ҳардуи ин гуфтаҳо рост бошанд, ин далелҳо исбот мекунанд, ки таъғир додани суханони Ал-Китоб (Таурот (Чаҳор китоб), Забур ва Инҷил = Библия), ба одамон номумкин аст.
Пайғамбар Муҳаммад (САВС) ва Библия
Ҳозир мо мефаҳмем Ҳадисҳо ва Суннатҳо дар ин мавзӯъ чи мегуянд. Назар андозед, ки читавр ҳадисҳои овардашуда тасдиқ мекунанд мавчуд ва истифода барии Таврот (Чаҳор китоб), ва Инҷилро дар вақтҳои Пайғамбар Муҳаммад (САВС).
“Ва пас аз ин Хатича бо хамроҳамроҳии у аз хона баромада ва ӯро ба назди амакписари худ Вароқ овард …, ки у дар давраи Ҷаҳили масеҳиятро қабул кард, барои сабтҳои худ аз нафиштаҷоти яҳудиён истифода мебурд, аз Хушхабар чизе, ки ба Аллоҳ маъкул буд онро менавишт”. Саҳи Бухори 1-Том, 1 – Китоб , № 3.
Гуфтаи Абу Ҳурайра: Одамони Китоб Тавуротро дар забони ибрй мехондан ва ба мусалмонҳо мефахмонданд ба забонй араби. Баъд Ҳавории Аллоҳ гуфт “Ба одамони Китоб бовар накунел, ва ба онҳо бовар накунед, лекин гуед “Мо ба Аллоҳ бовар дорем ва ҳарчизе, ки ошкор шуда буд …”. Саҳи Бухори 9-Том, 93 – Китоб , № 632.
Яҳудиён ба назди Ҳавории Аллоҳ омаданд ва ба ӯ гуфтанд, ки мард ва зане за миёни онҳо дар вақти зинокори дастгир шуда буданд. Ҳавории Аллоҳ аз онҳо пурсид: “Дар Таврот чиро ёфтед (Чаҳоркитоб) дар бораи ҷазои қонунии Ар-Реҷма (латукуб кардан бо санг)?” онҳо да ҷавоб гӯфтанд: “Мо гуноҳи онҳоро ошкор кардем ва қамчинзан кардем”. Абдулло ибни Салом гуфт: “шумо росташро намегуед”; Таврот тартиби Раҷмаро дорад”. Ояти Реҷма он ҷо навишташуда буд. Онҳо гуфтанд : “Муҳаммад рост гуфт, Таврот ояти Раҷмаро (латукуб кардан бо санг)”. Саҳи Бухори 4-Том, 56 – Китоб, № 832.
Абдулло ибни Умар нақл кард: «Гуруҳи яҳудиён омаданд ва Ҳавории Аллоҳро (САВС) ба Квафф даъват карданд ва гуфтанд: «Абдуқосим, яке аз одамони мо бо зане зино кард барои ҳамин ту ба онҳо ҷазои онҳоро гуй». Онҳо болиштро барои Ҳавории Аллоҳ (САВС) монданд, ва дар он болишт ӯ шишт ва гуфт: “Тавротро биеред”. Вақте ба ӯ онро доданд ӯ болиштро аз таги худаш гирифт ва дар болои болишт Тавротро монд ва гуфт: “ Ман ба ту имон дорам ва ба Оне, ки туро муҳайё намуд”. Суннат аз Абу Довуд Китоби 38, №4434.
Ка’б гуфт: «Ин рӯз дар як сол як маротиба аст». Ман чавоб додам: «Ин рӯз ҳар рузи ҷумъа мебошад». Ка’б Тавротро хонд ва гӯфт: «Ҳавории Аллоҳ (САВС) ҳақиқатро гуфт». Суннати Абу Довуд Китоби 3, № 1041.
Ин ҳадисҳои бе рақобат ба мо нишон медиҳанд дар бораи муносибати Пайғамбар Муҳаммад (САВС) ба китоби Библия, дар рузҳои зиндагии ӯ. Якум ҳадис ба мо маълумот медиҳад, ки Инҷил вуҷуд дошт ва даст раст буд вақте, ки аввалин призвание ба даст овард. Ҳадиси дуюм ба мо мегуяд, ки яҳудиен Тавротро ба забони ибрй марои ҷамъомади мусалмонон мехонданд. Пайғамбар Муҳаммад (САВС), навиштаҳои онҳоро зидди шуъба намемонд, балки ба ӯ барубир буд (на тасдиқ мекард ва на рад мекард), ба фаҳмондани онҳо бо забони араби. Дигар ду ҳадис ба мо мегуянд, ки Пайғамбар Муҳаммад (САВС), Тавротро истифода мебурд чунки ӯ дар вақти пайғамбар буҷуд дошт. Барои ҳукм баровардан ба шахсони сеюм (яҳудиён). Охирон ҳадис ба мо нишон медиҳад, ки Таврот дар он рузҳо барои тасдиқ крдани гуфтаҳои худи Пайғамбар Муҳаммад (САВС), дар бораи рузи офариниши одам (ин дар рузи ҷумъа буд). Дар ин ҳодиса Таврот барои санҷидани дурустии омузиши худи Пайғамбар Муҳаммад (САВС) истифода бурда шудааст, барои ҳамин Таврот бояд дуруст бошад барои инхел истифода барданд. Дар ягон ҳадиси оварда шуда мо ягон танқидро дар бораи дигаргун шудани Библия ва е ҳукм барои фасод ва ё дигаргун шудани ӯ намебинем.
Дастурҳои барвақти Инҷил (Аҳди Ҷадид)
Ман китоберо дорам, ки дар онҷо ҳуҷатҳои барвақти Аҳди Ҷадид дида мешавад. Он китоб бо ин суханҳо сар мешаванд:
“дар ин китоб транскрипцияҳои навиштаҷоти барвақти Аҳди Ҷадид оварда мешаванд… саҳнаи аввали асри II-ро то аввали асри IV-ро (100-300с.)… дорои 2/3 Аҳди Ҷадид”. (П. Комфорт ) «Куҳнатарин матни аҳдиҷадид навиштаҳои юнонй ». Сарсухан с. 17. 2001).
Ин маълумотҳо аҳамияти калон дораданд барои он, ки тасдиқ мекунанд вуҷуд доштанй навиштаҳоро пеш аз омадани Константини Руми (тақрибан 325с п.м), ки метавонист матни Библияро иваз кунад, ти тавре, ки як гуруқи одамон мегуянд. Агар Констонтин матни Библияр дигаргун мекард, мо ва шумо дар вақти муқоиса бо матнҳое, ки пеш аз тағирот вуҷуд доштан он дигаргуниҳоро медидем (матнҳо пеш аз ӯ вуҷуд доштан), бо матнҳое ки дар вақти ҳукумронии ӯ таъғир ёфтанд. Лекин ягон дигаргуни ёфт нашуд.
Ҳамин тавр матнҳои Китоби Мукаддас пеш аз омадани Пайғамбар Муҳаммад (САВС), нусхабардори карда шуда буданд, ин маънеи онро дорад, ки ҳазорҳо дастурҳо дар саънаи 600 пеш аз мелод вуҷуд доштанд, ки ба мо аз тамоми қунҷҳои замин расидаанд.
Ба вуҷуди он ки Пайғамбар Муҳаммад (САВС), дар солҳои 600-уми мелоди Китоби Муқаддасро ҳамчун нусхаи (достоверный) истифода мебурд, имруз ҳам мо дорои бисёр нусхаҳои Китоби Муқаддас мебошем, ки онҳо садсолаҳо пеш аз зиндагии Пайғамбар Муҳаммад (САВС) нусхабардори карда буданд, онҳо мувофиқанд бо Китобҳои Муқаддасе, ки мо имруз истифода мебарем. Ин далелҳо ба мо ҳуқуқ медиҳад дилпурона гуем, ки Китоби Муқаддас дигар гун нашудаҳаст.
Ҳато фикр, ки масеҳиён матни Китоби Муқаддасро дигаргун карданд ягон ҳисси маъмулӣ надорад. Ин номумкин мебуд барои шумораи каалони одамон, ки дар тамоми ҷаҳон паҳн шудаанд ҳамаашон ба розиги биеянду ва матни Китоби Муқаддасро дигаргун намоянд. Ҳатто касоне, ки да Арабистон зиндагони мекарданд матнро дигаргун мекарданд лекин нусхаҳои онҳо бо нусхаҳои бародарони онҳо аз Сурия ва ё Аврупо муҳайё мубуд. Лекин намунаҳои дастнависҳо (манускриптҳо) дар тамоми ҷаҳон, чи он рузҳо ва ё имруз онҳо мувофмқанд. Ҳатто Куръон ва Ҳадисҳо тасдиқ мекунанд вуҷуд доштанин матнҳои Китоби Муқаддасро дар солҳои 600-уми п. аз м. Бо сабаби он ки Китоби Муқаддас аз дастнавиштаҳо (манускриптҳо), иборатанд, солҳоеро дар бар мегирад, ки аз ин давраҳам пештар вуҷуд доштанд, ин маънеи онро дорад, ки Китоби Муқаддаси рузҳои мо дигаргун ва е таъғир наёфтааст. Давраи вақт дар поён тасвир шуда нишен медиҳад, ки аввали матнҳои Китоби Муқаддас пеш аз 600-ум сол вуҷуд доштанд.
Аввалин нусхаҳои дастнависҳо Таврот ва Забур дар саҳнаҳои қабли вуҷуди худро доштанд. Ҷамъи дастнависҳо, ки ба мо машҳуранд бо номи даснависҳои баҳри Мурда, ки дар солҳои 1948 дар наздикии баҳри Мурда ёфта шудаанд. Ин дастнависҳо тамоми Таврот ва Забурро доро мебошанд ва тақрибан солҳои 200-100 пеш аз мелод вуқуд доштанд. Ин маънеи онро дорад, ки мо дорои нусхаи Тавротро дорем, ки пеш аз ҳардуи пайғамбарон Ҳазрати Исои Масеҳ (САЛВ) ва Муҳаммад (САВС) вуҷуд дошт. Бинобар он, ки ҳардуи онҳо ба таври ошкор Таврот ва Забурро истифода бурда ва ҳам тасдиқ мекарданд бо боварии комил, ки китобҳое пеш аз онҳо ба воситаи пайғамбарон додашудааст дигаргун ва ё аз фасод (карупсия), осеб надидаанд. Ин тадқиқотҳо далеҳоянд, ки моро водор мекунанд боварии комил дошта бошем ба таъғир наёфтани Навиштаҳои Китоби Муқаддас аз ҷониби илми, ки дар маколаи ман пешниҳод гардидшудааст.
Шаҳодати Пайғамбар Муҳаммад (САВС) дар ҳадисҳо, дар баробари донишҳои дастнависҳои (манускрипсияҳо) Китоби Муқаддас, нишон медиҳад ба ҳамон хулоса, ки Куръон меоварад дар бораи Китоби Муқаддас, ки Китоби Муқаддас таъғир ва ё дишаргун нашудааст.
